Kolano skoczka (inaczej tendinopatia rzepkowa lub tendinopatia więzadła rzepki) to stan zapalny w obrębie ścięgna mięśnia czworogłowego, czyli struktury łączącej rzepkę z kością piszczelową.
Kolano skoczka to dość powszechna kontuzja osób aktywnych, jednak jego leczeniem kolana nie jest łatwe. Brak celowanej terapii, , popartej wcześniejszym badaniem pacjenta może spowodować, iż z pozoru niegroźne dolegliwości mogą przerodzić się w długotrwały, przewlekły problem. Z drugiej strony rozpoczęcie prawidłowego leczenia w przypadku pojawienia się już pierwszych objawów znacząco skraca okres rekonwalescencji i jest w stanie zniwelować nie tylko skutki, ale także przyczyny powstałych dolegliwości bólowych kolana.
Przyczyny
Tendinopatia tego typu zazwyczaj powstaje w skutek przeciążenia więzadła rzepki i nagromadzenia mikrourazów w jego obrębie przyczepu początkowego. Dzieje się to najczęściej w wyniku uprawiania aktywności wymagających intensywnego skakania (a więc i lądowania po wyskoku) oraz gwałtownych zmian kierunku ruchu, np. koszykówki, siatkówki, piłki nożnej, tenisa czy niektórych rodzajów tańca.
Objawy
Kolano skoczka rozwija się w długim okresie czasu, przez co jego objawy również mogą pojawiać się stopniowo. Początkowo można je pomylić ze zwykłym, jednorazowym przeciążeniem, jednak w wielu przypadkach odpoczynek od aktywności prowokujących dolegliwości nie daje pozytywnych rezultatów leczenia.
O występowaniu tendinopatii tego typu może świadczyć:
▪ kłujący ból poniżej rzepki, który najpierw pojawia się tylko podczas aktywności fizycznej i tuż po niej, a z czasem nasila się również w prostych czynnościach codziennych czynnościach, np. korzystaniu ze schodów, czy kucaniu,
▪ uczucie osłabienia i braku stabilności kolana podczas jego zgięcia z obciążeniem,
▪ uczucie sztywności lub ucisku w stawie,
▪ obrzęk okolicy rzepki.
Leczenie
Sposób leczenia kolana skoczka zależy od stopnia uszkodzenia więzadła, co ocenia się na podstawie dokładnego wywiadu, badania fizykalnego oraz innych badań, np. USG czy rezonansu magnetycznego.
Leczenie może obejmować:
▪ zmianę typu aktywności fizycznej,
▪ celowaną fizjoterapię,
▪ mobilizację rzepki I tkanek ją otaczających, masaże
▪ stopniowe wprowadzanie odpowiednich ćwiczeń wzmacniających mięśnie kończyny dolnej,
▪ farmakoterapię,
▪ iniekcje (zastrzyki) w okolicę przyczepu więzadła do rzepki.
W niektórych, najtrudniejszych przypadkach konieczny jest zabieg operacyjny wsparty indywidualną rehabilitacją.
Co jeszcze możesz zrobić?
Zanim skontaktujesz się ze specjalistą:
▪ ogranicz aktywność fizyczną nadwyrężającą uszkodzone więzadło,
▪ przykładaj kompresy z lodu,
▪ masuj miejsce poniżej rzepki,
▪ rozciągaj mięsień z przodu uda (czworogłowy) oraz wzmacniaj mięśnie tyłu uda (kulszowo-goleniowe).